سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران (مخفف انگلیسی: IRIB) سازمانی رسانهای است که تنها متولی قانونی پخش برنامههای رادیویی و تلویزیونی درجمهوری اسلامی ایران است.
رئیس سازمان صدا و سیما را چه کسی انتخاب میکند . رئیس جمهور مجلس شورای اسلامی مقام معظم رهبری . رئیس صدا سیما توسط کدام مرجع انتخاب میشود . کدام مرجع وظیفه انتخاب رئیس صدا سیما را دارد . رئیس صدا سیما توسط کدام مرجع انتخاب میشود مقام معظم رهبری . رئیس صدا سیما توسط کدام مرجع انتخاب میشود رئیس جمهور . رئیس صدا سیما توسط کدام مرجع انتخاب میشود مجلس شورای اسلامی .
توسط رهبری انتخاب میشود
سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران (مخفف انگلیسی: IRIB) سازمانی رسانهای است که تنها متولی قانونی پخش برنامههای رادیویی و تلویزیونی درجمهوری اسلامی ایران است.[۱] بر اساس قانون اساسی ایران، رهبر رئیس صدا و سیما را انتخاب میکند. این سازمان که پیش از انقلاب ۱۳۵۷ سازمان رادیو و تلویزیون ملی ایران نامیده میشد، آنزمان هم به شکل دولتی اداره میشد. تعداد کارکنان این سازمان تا اواخر سال ۲۰۰۹ در حدود ۴۶٬۰۰۰ نفر تخمین زدهشدهاست.[۱]
از بسیاری جنبهها، صدا و سیما قدرتمندترین رسانه و نهاد آموزشی–فرهنگی در ایران بهشمار میرود.[۲] این سازمان علاوه بر تملک و کنترل رادیو و تلویزیون، مالک شرکت فیلمسازی سیما فیلم است، جشنوارههای فیلم، موسیقی و هنری برگزار میکند، کتاب، روزنامه و مجله منتشر میکند و از دانشگاه صدا و سیما به عنوان یک بازوی آموزشی بهره میگیرد.[۲]
فعالیتهای صدا و سیما به مرزهای ایران محدود نیست و در کشورهای مختلف جهان دارای تشکیلات است.[۲]
با وجود بودجه ۱٬۵۸۰ میلیارد تومانی این سازمان در سال ۱۳۹۳، این سازمان یکی از ضرر دهترین سازمانهای دولتی در ایران به شمار میرود.[۳]
پیش از انقلاب[ویرایش]
نوشتار اصلی: سازمان رادیو و تلویزیون ملی ایران
نشان سازمان رادیو و تلویزیون ملی ایران
در ۴ اردیبهشت ۱۳۱۹، رادیو ایران رسماً توسط محمدرضا پهلوی –ولیعهد وقت ایران– افتتاح گردید و عیسی صدیق نخستین رئیس آن بود.[۴] رادیو روزی ۵ ساعت برنامه داشت و برنامههایی نظیر اخبار داخلی و خارجی، موسیقی سنتی ایرانی و غربی، بحثهای مذهبی و ورزشی و همچنین اقتصادی و سیاسی پخش میکرد.[۴] بنا بر تخمین مرکز آمار ایران، در سال ۱۳۵۵ حدود ۷۶٪ جمعیت شهری و ۴۵٪ جمعیت روستایی به رادیو دسترسی داشتند.[۴]
تلویزیون ملی ایران در روز ۱ فروردین ۱۳۴۶ رسماً افتتاح شد تا بعدتر سازمان رادیو و تلویزیون ملی ایران شکل بگیرد. در آن زمان تجهیزات سختافزاری تلویزیون در اختیار وزارت پست، تلگراف و تلفن بود و محتوای آن توسط اداره تبلیغات و انتشارات تولید میشد. در سالهای بعد گسترش فعالیتهای رادیوتلویزیونی به سراسر کشور ایجاب میکرد تا نهاد یکپارچهای تشکیل شود و از سال ۱۳۵۰ تمامی تأسیسات در اختیار سازمان رادیو و تلویزیون ملی قرار گرفت.[۴] شاه شخصاً رضا قطبی را به ریاست سازمان منصوب کرد و زمان پخش برنامهها به سرعت زیاد شد. در اواخر انقلاب دو شبکه تلویزیونی (برنامه اول و برنامه دوم) فعال بودند و با گسترش تأسیسات، بیش از ۹۵٪ جمعیت شهرنشین و چیزی در حدود ۷۵٪ از جمعیت کشور قادر به دریافت امواج تلویزیونی بودند. پیش از انقلاب در حدود ۴۰٪ برنامههای تلویزیون خارجی و وارداتی بودند و برنامههای ساخت داخل نیز عمدتاً از برنامههای خارجی الگوبرداری شده بودند.[۴]
در بحبوحهٔ ناآرامیهای انقلاب ۱۳۵۷ و زمانی که ارتشبد ازهاری نخستوزیر ایران شد، تورج فرازمند به ریاست سازمان رادیو و تلویزیون ملی ایران پس از رضا قطبی برگزیده شد.[۵]
نشان[ویرایش]
نشان صدا و سیما شامل نشان جمهوری اسلامی ایران در رأس و دو نوشتهٔ «لا» به عربی است که در طراحی آن از المانهای شیعی استفاده شدهاست. زمانی که این آرم در اوایل انقلاب طراحی شد، نمادی از «نهگفتن» بهشرق و غرب (نه شرقی، نه غربی، جمهوری اسلامی) و به طور خاص ایالات متحدهٔ آمریکا و اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی بود. این دو لا در وسط به شکل یک شبکه به یکدیگر میرسند و در محل تلاقی آنها نماد چشمقرار دارد. در زیر نماد، عبارت صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران با خط نستعلیق نوشته شدهاست.[۱]